Hoe kleiner sterren, hoe langer ze meegaan. Een Wolf-Rayet ster van bijna honderd zonsmassa’s ontploft vrijwel direct nadat deze zich gevormd heeft in een supernova. Een rode dwergster gaat honderd maal zo lang mee als de zon. 99% van de massa in het zonnestelsel bevindt zich in de zon zelf. Maar hoe halen we het gas weg uit de zon? Het antwoord: starlifting.
Starlifting: ster als brandstoftank
In feite vormen sterren zoals de zon een bijna onuitputtelijke hoeveelheid kernbrandstof. Over enkele miljarden jaren zal de zon zichzelf opblazen. Waarom niet de zon aftappen door middel van starlifting, zodat deze veel langer meegaat en bij dit proces nog veel waterstof winnen, waar we bijvoorbeeld zwaardere elementen, of nieuwe sterren van kunnen maken?
Met starlifting kan de mensheid in de verre toekomst voorkomen dat de zon ontploft. En nog veel nuttige materie uit de zon halen bovendien. Bron: Orion’s Arm (orionsarm.dom)
De benodigde hoeveelheid energie is helaas wel enorm. Om een kilogram materie uit de zwaartekrachtsput van de zon te laten ontsnappen is 100 gigajoule nodig. Je zou 2500 liter benzine moeten verbranden om deze energie te leveren. Dit verhaal verandert voor kernfusie. Zou je alle fusie-energie kunnen benutten, dan levert het gewonnen gas vele malen meer energie op dan het kost om het te winnen. Heb je een mini-zwart gat in de buurt, fan ben je helemaal in business. In theorie is tot 30% of meer van de massa dan in pure energie om te zetten.
Het bericht Starlifting: hoe tap je een zon af? verscheen eerst op Visionair.