De komende eeuw zullen we onze handen vol hebben aan ons eigen zonnestelsel. Toch lokken de sterren, ondanks de enorme afstanden. Zullen we ooit de droom waar kunnen maken om de mensheid naar andere sterren te brengen?
Ver, heel erg ver
Is een planeet als Neptunus al ver, dit is nog kinderspel vergeleken met de afstand tot zelfs de dichtstbijzijnde ster, Proxima Centauri die onderdeel uit maakt van het Alfa Centauristelsel. Deze afstand, 4,2 lichtjaar of rond de 250 000 AE, is tienduizend maal zo groot als de afstand tot Neptunus, met 30 AE de verste planeet van het zonnestelsel voor zover bevestigd. Een reis naar Neptunus kost nu al enkele jaren. Met dezelfde snelheid zal een reis naar het Alfa Centauristelsel enkele tienduizenden jaren duren. Dit betekent dus: de tijd stilzetten (hibernatie of invriezen), de snelheid opvoeren tot dicht bij de lichtsnelheid (wat extreem veel energie kost) of generatieschepen bouwen, ruimteschepen met honderden generaties kolonisten.
Wat zou kunnen werken?
In feite zijn er maar enkele ideeën, met de techniek van over een eeuw echt praktisch uitvoerbaar. Althans: volgens de natuurkunde van nu. Hopelijk biedt de natuurkunde over een eeuw meer mogelijkheden dan nu.
Het meest kansrijk is het met lasers lanceren van een klein, robotisch ruimteschip annex fabriek. Direct op een planeet landen is niet handig. Een betere locatie zijn chondritische asteroïden. Dat zijn asteroïden die waterstof, koolstof, zuurstof en stikstof bevatten, m.a.w. de bouwstoffen die nodig zijn voor het scheppen van een menselijke kolonie.
Duizend mensen per gram
Dit ruimteschip zou dan menselijke kiemcellen en een databank met hierin de menselijke kennis mee moeten dragen. Als de kolonisten kiezen voor een bestaan in een menselijk lichaam. Robotlichamen, aangepast op de barre omstandigheden in de ruimte, liggen meer voor de hand. Dit zou nanotechnologie en megastructuren in een baan om de zon vergen – over een eeuw een peulenschil. Een menselijke geest inclusief herinneringen opslaan kost volgens de laatste schattingen rond 2,5-10 petabyte. Dit zou in een moleculair geheugen van 1000 atomen per byte, en die zijn er over een eeuw, rond de milligram massa per kolonist zijn.
EM Drive
Als de EM-Drive werkelijk blijkt te werken – tot nu toe lijkt deze fysisch onmogelijke motor inderdaad peer review te overleven – zou ook dit een kansrijke methode vormen om te ontsnappen uit het zonnestelsel. De EM Drive hoeft namelijk geen reactiemassa mee te nemen. Dit scheelt enorm wat betreft bereik: alleen brandstof hoeft meegenomen te worden. Deze kan heel compact zijn, zoals antimaterie. Gegeven de aanwezigheid van een overvloedige energiebron zoals kernfusie, moet het mogelijk zijn om snelheden tot enkele procenten van de lichtsnelheid te bereiken. Dit is honderden keren sneller dan het snelste ruimtevaartuig nu.
Een generatieschip moet zijn menselijke vracht duizenden jaren in leven houden. Zou een menselijke samenleving het zo lang volhouden?
Het bericht Kunnen we ooit andere zonnestelsels koloniseren? verscheen eerst op Visionair.