Nog steeds zijn de gebieden waar de westerse beschaving heerst, de plaatsen met de hoogste levensstandaard. Daarvoor betalen we wel een aanzienlijke sociale prijs. Welke richting moeten we op?
Het superieure westen
Hoewel wij als het westen onszelf als superieur ten opzichte van de minder geslaagde landen zien, is dat op erg veel vlakken inderdaad het geval. Militair, economisch, gezondheidszorg, dat zijn allemaal facetten waarin wij als westerse maatschappij ons succes afmeten. Dat zijn tevens ook de punten waarop wij ons superieur achten ten opzichte van landen die dit niet of in mindere mate bezitten. De deelnemers aan deze levenslang durende ratrace werken zich 40 uur per week (en soms nog meer) kapot, om maar van het leven te kunnen genieten en de rekeningen te kunnen blijven betalen en daarmee dus het handjevol rijke succesvolle medewesterlingen nog rijker te kunnen maken. Veel van deze mensen zijn zich niet helemaal of helemaal niet bewust van deze steeds groter wordende paradox, men werkt om de auto te kunnen betalen die men nodig heeft om op het werk te komen, men werkt tevens om de vakanties te kunnen betalen omdat men na een jaar lang hard gewerkt te hebben wel toe is aan een beetje rust. Men werkt om de school van de kinderen te kunnen betalen, zodat de kroost in de veilige handen is van de westerse indoctrinatie en men gewoonweg geen tijd heeft om dit zelf te kunnen doen, omdat beide hoofden van het gezin aan het werk zijn om de opvang te kunnen betalen. Natuurlijk is al deze arbeid erg goed voor onze economie, en helpt dit mee te betalen aan het westerse ideaalbeeld dat volledig op perverse kapitalistische motieven berust.
Ons ideaalbeeld en succesfactoren
Onze kinderen, de toekomst, de reden waarom velen van ons zich uit de naad werken worden dan in een duidelijk stramien structureel door verschillende leraren verteld dat geld eigenlijk niet zo belangrijk is, en dat het eigenlijk gaat om de binnenkant van de mensen, dat hij of zij waarschijnlijk ware liefde zal gaan vinden en na een korte of langere studieperiode zich zal gaan settelen in een twee onder een kap, labrador retriever, 2.3 kinderen en in het bezit van een Opel Astra. Tja, we zeggen dat allemaal wel, maar zoals dat wel vaker gaat, zeggen daden meer als woorden. Zonder geld zal men (uitzonderingen daargelaten) in een subcultuur degraderen waar men als werkende middenklasser op neerkijkt. Je hebt nu eenmaal geld nodig om te functioneren in onze maatschappij, waarbij de hoeveelheid geld wat men bij elkaar heeft weten te harken een lineair verband maakt naar de trede waarop men op de hiërarchische ladder bevind. Kortom, geld is een pervers middel waarop nagenoeg het gehele fundament van onze westerse beschaving is gebouwd. Zo ook de maatstaf waarop wij ons succes afmeten, militair, economisch, gezondheidszorg zijn alle drie op geld gebaseerde succesfactoren.
Doen we het eigenlijk wel zo goed ?
Ooit las ik ergens een artikel waarin vermeld was dat de succesfactor van een beschaving af te lezen was aan het aantal zelfmoorden per jaar. Dit durf ik te bestrijden, is de succesfactor niet beter te illustreren op de manier hoe wij met onze kinderen en ouderen omgaan? Andere mensen betalen om voor hun te zorgen omdat we zelf te druk zijn met geld verdienen, kinderen wegstoppen in leerfabrieken met de keuze uit 20 curriculums? Ouderen wegstoppen in doden-flats, men wacht daar immers op hun dood, met op dinsdagavond bingo. De maatschappij die wij zo superieur vinden heeft duidelijk ook zijn kanttekeningen.
Hoe dan wel?
Een mogelijke oplossing die ik zie om het verder depersonaliseren en het individualiseren tegen te gaan kan men alleen bewerkstelligen als men geen 40 uur per week meer werkt, de kinderen het liefst voor een gedeelte zelf opleiden en opvoeden, met meerdere generaties in een huis gaan wonen (scheelt ook weer kosten). Zorg voor uw naaste en zie alle mensen als gelijk, dan zijn de eerste stappen al gezet naar een wereld die begint af te kicken van de geestdodende drug die het kapitalisme heet. In veel landen waar men gewoonweg minder geld heeft doet men dit al jaren, hoewel dit wel betekend dat men een stuk privacy hiervoor moet opgeven, krijgt men het zien opgroeien van uw kinderen voor terug. Tevens kun je dan je ouders verzorgen op dezelfde manier ze jou verzorgd hebben in je jeugd.
Het bericht Het superieure westen: mythe of feit? verscheen eerst op Visionair.