De maatschappij wordt steeds minder gastvrij voor christenen. Geïnspireerd door de Schotse filosoof Alasdair McIntyre, kiezen daarom steeds meer christenen voor een bestaan in een commune van geloofsgenoten, om het geloof levend te houden en opnieuw te verspreiden in wat zij zien als de nieuwe donkere middeleeuwen: de zogeheten Benedictijnse optie.
Na de ineenstorting van het West-Romeinse Rijk in de vijfde eeuw, overheerste moord en doodslag in de gebieden waar ooit de Pax Romana heerste.
Benedictus van Nursia was een christelijke (in die tijd betekende dat: rooms-katholieke) jongeman, geboren vlak na de val van het Romeinse Rijk. Hij trok naar Rome om te studeren. De decadentie en chaos in het pas door Odoaker geplunderde Rome vervulde hem met weerzin. Benedictus trok daarom de bossen in om te bidden tot God en zijn levensdoel te vinden. Hij vond een grot en leefde hier drie jaar. Toen hij terugkeerde naar de bewoonde wereld had hij het antwoord op zijn levensvragen: hij stichtte een school voor jonge mannen om zich te verdiepen in het geloof. Het eerste christelijke klooster in de katholieke wereld was geboren. In feite bestonden er al langer kloosters, zoals het oudste (koptische) christelijke klooster ter wereld, dat van Sint Antonius in Egypte (300). Het eerste katholieke klooster ontwikkelde zich tot de Benedictijnse kloosterorde, die nog steeds bestaat.
Benedictus schreef de Regula Benedicti als een soort “grondwet” van het kloosterleven. Centraal in deze Regula stonden drie geloften: de gelofte tot kuisheid (dertig dagen zonder seks, maar dan je hele leven lang), de gelofte tot armoede en de gelofte tot gehoorzaamheid aan de abt, de leider van het klooster. Deze Benedictijner regels bleken erg succesvol en werden door andere kloosterordes met kleine wijzigingen overgenomen. Dankzij deze regels ontstonden hechte, gedisciplineerde gemeenschappen waarbinnen het geloof levend werd gehouden. Kloosters werden de uitvalsbasis van waaruit monniken er op uit werden gestuurd om de omringende heidenen te bekeren. Die konden weinig waardering opbrengen voor deze lastpakken die hun geliefde heilige Wodanseiken omhakten en reageerden vaak agressief. Geregeld ontstonden er zo nieuwe martelaren, het voorportaal voor zalig- en heiligverklaring. Uiteindelijk, met de nodige militaire dwang van bekeerde vorsten zoals Karel de Grote, slaagden de monniken in hun missie en werd Europa een christelijk continent.
Levensvatbare kernen
Geloof blijft het meest in stand als het in een groep gedeeld wordt. Als de meerderheid van de maatschappij niet meer christelijk is, zal dit vroeg of laat leiden tot verzwakking van het geloof bij de overgebleven christenen. De aanhangers van de Benedictijner optie willen daarom levensvatbare kernen van christenen vormen, waarvanuit de samenleving opnieuw gekerstend kan worden. Niet meer de kerk binnen de samenleving, maar een strategische terugtocht om het christelijk geloof in de Grote Verdrukking (een in de bijbel voorspelde periode van heftige christenvervolging, waarin de meeste christenen geloven) te laten overleven.
Wat zijn de maatschappelijke gevolgen?
Op dit moment is de kerk in de westerse wereld kwijnende. Deze overlevingsstrategie zal de kans groter maken dat kerken zich kunnen herstellen. Voor de samenleving als geheel betekent dit, dat er gesloten, sektarische subculturen bijkomen. Het christendom is in haar zuivere vorm een pacifistisch en apolitiek geloof. De kans op terrorisme of geweld door deze ontwikkeling zal niet toenemen en mogelijk zelfs afnemen, omdat deze kloosterachtige gemeenschappen maatschappelijke randfiguren zullen adopteren.
Ook bieden deze gemeenschappen een goede hoop dat het verval van de westerse samenleving gekeerd kan worden, tenzij een extreem vijandig klimaat ontstaat. Bijvoorbeeld door een machtsovername door islamisten of een andere fanatiek antichristelijke groep die ze actief uit probeert te roeien.
Het bericht De Benedictijnse optie verscheen eerst op Visionair.