Wat doe je als luie, extreem xenofobe buitenaardse soort, en je wilt de Melkweg voor je alleen? Je hebt ook geen zin om ver uit te buurt van je prachtige thuisplaneet te komen? Dan blaas je ze toch gewoon tot ruimtepuin met een death ray waar sinistere figuren als Darth Vader en de Emperor van Star Wars stikjaloers op zouden zijn. Enter de Nicoll-Dyson Beam.
Wat is de Nicholl-Dyson Beam?
Een ster zoals de zon blaast vrijwel alle energie de ruimte in, zonder dat deze op een bewoonbare planeet terecht komt. Op aarde komt slechts een miljardste binnen. Zonde natuurlijk. Een goede oplossing is een zogeheten Dysonschil te bouwen, een zwerm zonnepanelen die alle energie van de ster opvangt en omzet in energie waar je wat mee kan. Heb je eenmaal die zwerm, dan kan je daar leuke dingen mee doen. Bijvoorbeeld, zo bedacht science fiction criticus James Davis Nicoll, om een death ray te bouwen, waarmee de lichtkracht van een totale ster wordt gebundeld op een doel zo groot als een planeet. De energie wordt opgeslagen en precies afgesteld om het licht van de ster te richten op één doel.
Dat doel kan een planeet zo groot als de aarde zijn aan de andere kant van de Melkweg. Zo is het vrij eenvoudig om elke planeet waar zich misschien een bedreigende buitenaardse soort ontwikkelt, snel terug te brengen tot een smeulende rots waar alleen een enkele rotsbacterie, kilometers diep onder de grond het overleeft.
Nicoll-Dyson beam in actie. Bron: orionsarm.org
Zou dit ding kunnen werken?
Lichtbundels hebben de neiging te divergeren, d.w.z. uiteen te waaieren, zich te verspreiden. Je wilt daarom als kwaadaardige alien een zo kort mogelijke golflengte (m.a.w. röntgen- of nog beter: gammastraling, wat ook dodelijker is) en een grote collimatieafstand. In de Kardashev-II beschaving waar hier dan sprake van is, kan die collimatieafstand miljoenen kilometers groot zijn. Kortom: het is in theorie goed te doen om een bundel zeer nauwkeurig te richten. Als een hoeveelheid energie van een miljard keer de hoeveelheid zonlicht op aarde zou worden gericht, betekent dit einde oefening voor alle levensvormen aan of in de buurt van de oppervlakte van de aarde. Ja dus.
Positief punt, voor de slachtoffers althans, is dat er alleen één planeet tegelijkertijd kan worden gebraden. Een Kardashev-II beschaving is verspreid over het gehele planetenstelsel. Dit punt bereiken wij in principe binnen een eeuw. De eerste aardse radiosignalen dateren van rond 1900. De aliens moeten dit tell-tale sign van een technisch geavanceerde beschaving waarnemen en als reactie daarop hun Dysonzwerm op de aarde richten. Na 2050 heeft dit weinig zin meer. Onze kolonies elders in het zonnestelsel kunnen deze brute aanval dan overleven.
Dus we hoeven ons alleen zorgen te maken om aliens die binnen 100 lichtjaar afstand van de aarde een Dyson-zwerm hebben gebouwd. Hier hebben wij geen sporen van aangetroffen. Tabby’s Ster, een raadselachtig object dat volgens sommigen een Dysonsfeer in aanbouw is, bevindt zich op bijna duizend lichtjaar afstand.
Laten we hopen, dat aliens in ons Melkwegstelsel niet bestaan of in ieder geval er niet al te xenofobe gedachten op na houden.
Het bericht Nicholl-Dyson Beam: de dood vanuit de andere kant van de Melkweg verscheen eerst op Visionair.